فریادهایی که پژواک ندارد

به گزارش سرویس اجتماعی عصرهامون به نقل از زاهدانه، قصه خشکیدگی هامون با پهنه 560 هزار هکتاری که این روزها به برکه‌ای کوچک تبدیل شده آنقدر شور شده که نه تنها بینایی مهمانانش را گرفته بلکه چشم دوستداران و مدعیان محیط زیست را هم کور کرده‌است.
زندگی گره خورده مردم سیستان به تالاب هامون موجب شده است تا جمعیت ساکنان روستاهای آن به دلیل قرار گرفتن در تنگنای معیشت هم چون دریاچه هامون هر روز تقلیل یافته و بسیاری از روستاهای حاشیه مرز بر اثر خشکسالی از سکنه خالی شود.
سیستان که زمانی انبار غله ایران محسوب می شد و وجود آب های تالاب بین المللی هامون و رودخانه های هیرمند و سیستان واقع در شمال سیستان و بلوچستان شهرهای زابل، زاهدان، خاش و حتی سراوان را به منطقه ای خوش آب و هوا وبهاری تبدیل کرده بود، اکنون به منطقه ای خشک و مرکز گرد وغبار مبدل شده است.قطع آب ورودی رودخانه هیرمند، خشکسالی بیش از یک دهه و خشک شدن تالاب بین المللی هامون به همراه بادهای موسمی سیستان، مردم این استان را با مشکل متعدد اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی مواجه کرده است.
هامون که به عنوان بزرگترین دریاچه آب شیرین فلات ایران، روزگاری منشأ خیر و برکت سیستان و بلوچستان بود،امروز منشأ آلودگی زیست محیطی این استان شده و گرفتار خشکسالی است. دیگر خبری از آب‌های روان تالاب هامون نیست، هامون خاموش است وحتی نغمه پرندگان مهاجر هم در آن به گوش نمی‌رسد. صید و صیادی که روزگاری اهالی این دیار دستی در آن داشتند، به سایه رفته و قایق‌هایی که روزگاری اسباب تفریح و کسب روزی اهالی این دیار بود، در حسرت روزهای پرآبی در ساحل خشکیده‌ای پهلو گرفته‌اند.
تالاب بین المللی هامون با 400 هزار هکتار وسعت سالهاست که اسیر خشکسالی و نامهربانی کشور همسایه شده است. تالابی که از بهترین زیستگاه های پرندگان در آسیا است و در زمان حیات خود پذیرای دسته های 200 هزار تا 600 هزار قطعه ای از پرندگان مختلف مهاجر بود امروزه بستر خشک آن به معضلی برای مردم منطقه تبدیل شده است.
انتهای پیام/4382